روزبه

ساعت از پنج گذشته بود که بیدار شدم. با تنی تیرباران؛ چون هرروز. بنا بود زود به انستیتو برویم تا زودتر تزریق انجام شود و من یک سر به تهران قدم گذارم. هنگام باز کردن در ماشین برای مادر نمی‌دانم چه شد که سرم به در خورد و کمی سوراخ شد، اندکی خون و خلاصه چندان ورمی هم برنداشت و حسنش بر این رفت که خواب از سرم جهید. کموتراپی به 9 و نیم کشید و بعد از گرفتن ماشین برای مادر، دوان دوان خودم را به تهران رساندم. دم ایستگاه ارم سبز هندزفری خریدم و این‌بار به‌جای 40تومنی‌های معروف هزینه کردم و جنس خوب برداشتم: 80تومنی! به‌وقت باید پزش را به رز دهم. حد فاصل میدان جهاد تا بیمارستان را چون همیشه با اضطراب دویدم. قطعی نبودن ساعت ورود و خروجِ جنابِ جراح همیشه روانم را مشوش می‌کند و نگرانم که نکند دست خالی برگردم. پزشک را در فرصت در آمدن از این اتاق و رفتن به اتاق رو به رویی خفت می‌کنم. مُسکن می‌پیچد و من از روحیه‌ی مادر ابراز نگرانی می‌کنم. التفات می‌کند تا هنگام آمدن مادر برای ام‌آر‌آی چندی ویزیت کند و به‌قدر وسع دل‌گرم. تشکر می‌کنم و به سمت دانشکده می‌دوم. با استاد درس ذراتم صحبت می‌کنم تا ارفاقی در نمره‌ام کند، فایده نمی‌کند. غم‌گین و خشم‌گین از اتاقش بیرون می‌آیم و در حیاط 6 وینستون قرمز پشت‌به‌پشت دود می‌کنم. راه می‌افتم تا داروی مادر را از داروخانه‌ی معرفی شده توسط پزشک بستانم. فایده نمی‌کند. ندارند. دگر آبی و قرمز ترکیبی می‌زنم تا اواسط راه که نمی‌فهمم کجا پاکت قرمز از جیبم فرار می‌کند و من می‌مانم و شکست مالی! دو نخ آبی هم برای شکست مالی؛ دود. راهنمایی می‌شوم که دارو هلال احمری‌ست و بله؛ اسم داروی هلال احمری خلقم را تنگ می‌کند. پیامک مادر مبنی بر نبود درد را که می‌بینم سوار قطار می‌شوم که یعنی هنوز داروی آتش‌افروز را تزریق نکردند و فردا صبح وقت برای تهیه‌اش دارم. در راه با فیلسوفِ اخلاق از وضعیت دروسم می‌گویم و ابراز تلخی می‌کنم. (آآآآآآآآآآآآخ چقدر خسته‌ام) به خانه که می‌رسم کالبدم؛ چون دگر روزهای این ایام. کدئین بالا می‌اندازم چون چند روز گذشته و واضحا بی‌فایده است. نشخوار فکری می‌کنم. تکه‌تکه‌هایی از این چند ماه را مقابل چشمانم می‌گردانم، چشمانم گرم‌شان می‌شود و عرق می‌کنند. خسته‌ام.