روزبه

المپیاد تمام شد! اکنون غالب احساسی که دارم سبکی‌ست. ظهری دکتر عارف در علوم‌پایه مرا دیده می‌پرسد چطور بود. منم از روی شیطنت گفتم: "آقای دکتر سه‌نفری پیش هم خوابیده بودیم و با هم خواب موندیم!" بنده خدا آن‌طور که تابلو نباشد با لبخندی کج گوشه‌ی لب می‌پرسد:"یعنی هیچ‌کدوم نرفتید؟" منم از هراس متلاشی شدن استاد از درون می‌خندم و می‌گویم رفتیم!

شرح ماوقع المپیاد را کاش روزی بنویسم پر بود از خنده و خوراکی و مسئله و سوتی! تمامی تایم‌های آن‌تراک بسان مست‌ها خندیدم. و کنون؟ دلم برای مسئله حل کردن و تو سروکله‌ی هم زدن با نیلو و زینب تنگ می‌شود؛ کاش می‌توانستیم این روتین روزانه را حفظ کنیم!

حال پساآزمون باید کار کنم؛ کار کار کار! دو پروژه که البته یکی‌شان بشدت پول لازمم می‌کند و من بابد به هر دری بزنم تا کار پیدا کنم. من هم گرافیک می‌دانم هم برنامه‌نویسی اما از بدِ روزگار در پرزنت کردن خودم و یافتن شغل مرتب فلجم! وقت هم کم است باید هرطور شده کار پیدا کنم. استاد فاضل ما می‌گفت:"روزی دست خداست" راست می‌گوید. از دیروز کلافه‌ی بی‌پولی‌ام اما کلافگی‌ام احمقانه‌است. شاید خدا نباشد اما باز هم روزی دست خداست.