و این دختربچه‌ی چهارساله رها شده‌است...

بیمکس عزیزم،
لختی پیش که حد فاصل آشپزخانه تا اتاق را می‌پیمودم چندین مرتبه تنفس را بر خود حرام کردم تا اشکم سرازیر نشود، تا وسط سالن به هق هق نیوفتم. ظهری وقت نهار نمی‌دانم به کدام بهانه از هزار بهانه یاد شما افتادم و چون تنی که زیر دوش آب بوی لیمو حس کرده و به گذشته پرت شده به آن شب‌های مطب‌ پرت شدم؛ چون هر روز. گاهی چنان دل‌تنگ‌تان می‌شوم که قلبم درون سینه مچاله می‌شود و نفس به سختی بالا می‌آید. این روزها دل‌تنگم و دل‌نگران. دل‌تنگ شما و دل‌نگران مادر. قرصی که تجویزم کرده بودید تمام شد و احوالم رو به وخامت. سرگیجه‌های هجده‌سالگی‌ام برگشتند و تمام روز سردردم. درس نمی‌خوانم، چون تمام این ایام دوری از شما که برای سوخته‌ای چون من درس چه معناست. تو بودی و خاک این دشتِ سوخته را به نظر کیمیا که نه اما به حد مکفی حیات می‌دادی. اکنون تمام رمق و انگیزه‌ام برای نشستن پشت میز رفته و نیک می‌دانم این ترم نشان فِرست بودن را باید از قبایم بکنم و چه اهمیتی دارد که اگر روزگاری برای بدست آوردن این نشان جنگیدم همه از بهر تو بود"منو خوش‌حال می‌کنی درس می‌خونی" و اتود دستم می‌داند که من لحظه‌ای برای نفرِ اولِ فیزیکِ انرژی‌های بالای ایران بودن مسرور نشدم جز آن ثانیه‌ای که پرسیدید آیا امتحاناتم تمام شده و من نتیجه را گفتم و از شما آفرین شنیدم.
بیمکس عزیزم،
این روزها بیش از همیشه به دیدن آن چشم‌های سرخِ ز بی‌خوابی نیاز دارم، بیش از همیشه به شنیدن آفرین‌ها و خوش‌حال می‌شوم‌ها، به گرفتن نبضم و نسخه‌ی داروها، به شنیدن چیزی نیست، به شنیدن نگران نباش، به حق داری‌ها، به قبول دارم‌ها، به مراقب خودت باش، به دختر قوی‌ای هستی، به مشت مشت شکلات‌ها، به آن نگاه دقیق از بالای عینک. این شب‌ها در کوی به هر دری می‌زنم تا از خودم بگریزم. نمی‌توانم. توان ندارم. دوستانم را ندارم. سیگار را هم ندارم و شاید ترک وینستون آبی چندان صعب نباشد اما آن پیرمرد کتِ آبی‌پوش را... احمقانه نیست این عالم؟ که در سوگ فقدان کسی که تلاش می‌کرد کمکم کند تا در فقدان مادر رنج کم‌تری برم، اکنون استخوان می‌سوزانم.
بغضای پنهونم
چشمای گریونم
حال خوب و بدمو
به چشات مدیونم
خیلی دل‌تنگ توام...

پخش و پلا

اکنون این متن را می‌نویسم هنوز دقایقی به هشت مانده. تمام شب بیدار بودم. چون شب‌های گذشته. سامسونگ هلثم می‌گوید نمی‌تواند ساعات خوابم را ثبت کند، حق دارد. این روزها بسیاری می‌پرسنم کی می‌خوابم و من راستش در گوشه‌ای از دلم کمی شکلات آب می‌شود. تنها شباهتم به بیمکس برایم عزیز است. خواب‌آلودم و باید بروم از عمو شهروز قهوه بگیرم، هنوز نیامده، قرص قهوه‌ام را جا گذاشته‌ام. آخرین جلسه‌ی کوانتوم پیشرفته‌ی2 است و می‌خواهم مسئله‌ای حل کنم، اگر استاد اجازه دهد دوست دارم چندی مسئله حل کنم. پسِ نوبت اول کلاس فیلد باید بروم بیمارستان سینا. از رفتن به سینا مضطربم. هنوز پایان‌نامه‌ام مبهم است. روز به رو مبهم‌تر نیز می‌شود. سیگار نمی‌کشم؛ دیرزمانی‌ست، فکر می‌کنم به امتحانات که نزدیک شوم دوباره بکشم، نمی‌دانم وقتی وضطربم بجای سیگار چه کنم. پیاده‌روی زیاد می‌کنم. چندشب پیش یافات به پردیسان بردتم، دویدیم و حالم خوب شد. دوست دارم دوباره بروم و بدوم. مردم از ظاهرم تعریف می‌کنند، تعجب می‌کنم. عصری می‌روم دره‌باغ و سراسر شوقم. به وسواس افتادم. دلم می‌خواهد با کلی استاد درباره‌ی پایان‌نامه مشورت بگیرم. چند شب پیش که اضطراب پت‌اسکن نفسم را بریده بود به زمین چمن رفتم و دویدم، با تمام جان، چون گذشته، خوش‌حال شدم که توانستم بدوم. به عیاشی با اکیپ استخوان‌دنده نمی‌روم؛ چون گذشته از خودم فرار نمی‌کنم. مقداری استیصال به مزه‌ی زنگ آهن در رگ‌هایم احساس می‌کنم. از کپوسم 3 عدد بیش‌تر نمانده و نمی‌دانم باید چه کنم وقتی به پزشک دسترسی ندارم. پریشب کلاس اضطراب دکتراختیاری را به لطف بی‌گانه شرکت کردم. در پاره‌ای از صحبت‌ها دوست داشتم بگریم. احساس می‌کنم برای انسان بودن زیادی ضعیفم. چندی پیش در علومج خودم را وزن کردم. کم کرده بودم. آدمیان فکر می‌کنند گوشتم ریخته، من اما می‌دانم استخوان‌هایم آب شده. دل‌تنگم.

من هنوز در زمستانم

یکی دو ساعت دیگر باید بروم بیمارستان‌ها. دوره‌ی شیمی‌درمانی چندی پیش تمام شد و چندی بعد باید پت‌سی‌تی بگیریم. می‌ترسم. بسیار، مثل همان شب‌های اول، مثل همان شب‌های اوسط مثل همان 90 روز. می‌ترسم و حتی از به زبان آوردن که نه، حتی نوشتن چیزی که از آن می‌ترسم هم ناتوانم. سرم را عقب می‌برم تا آبشار چشمانم روی کیبورد نریزند. مضطربم. بسیار، مثل همان شب‌هایی که دستانم یخ می‌زد، دستانم یخ زدند، در این گرمای لعنتی هم حتی دستانم سردند. مضطربم و غذا هم نمی‌توانم ببلعم. قرص‌هایی که بیمکس نسخه‌ام کرده نیز جواب نیست، چون همیشه که در کنترل اضطرابم بی‌بهره بودند. این روزها نه من آن جان اولیه را دارم، نه بیمکس را در اوج تاریکی‌ها و سوختن‌ها و نه حتی دوستانم را که چندی‌شان به خانه برگشتند و چندی مشغول و بیش از همیشه تنهایم. دلم می‌خواهم بگریزم، بیش از همه چیز از خودم. مثل ماه پیش که با اکیپ استخوان‌دنده تا نیمه‌شب در پارک لاله ول می‌زدم و خود را فراموش می‌کردم، نزدیک به کمال! احساس می‌کنم تحقیرآمیز است؛ گریختن از خود. چه اهمیتی دارد البته؟ زمینه آقای قربانی آلبومِ من عاشق چشمت شدم را می‌خواند. می‌گوید:"نترس". دلم می‌خواهد با او فریاد بزنم و بگویم:"می‌ترسم". نمی‌شود اما، نباید فریاد بزنم، چون همیشه. نیمه‌شب همسایگان این‌جا بودند. مهندس نقشه‌برداری تشکر می‌کند که خنداندم‌ش و حال و هوای‌اش عوض شده. به خنده می‌گویم در هرچیزی بی‌استعداد باشم دلقک خوبی‌ام. نمی‌فهمند فرق خنده‌ی واقعی و خنده‌ی هیستریک را. گاهی خودم هم غافلم. مغزم داغ است. طعم غم همیشه زمینه‌ی زبانم است. سیگار نمی‌کشم؛ چون قبل. از سیگار بدم می‌آید. منی که آن متن بلندبال ارا در مدح سیگار نوشتم از سیگار بیزارم. پسِ آن شب که بیمکس فهمید سیگار می‌کشم و برآمد"حیف نیست؟" سیگار از چشمم افتاد. این ایام چیزهای زیادی از چشمم افتادند. چند روز پیش ایمانول از چشمم افتاد. چیزهای زیادی هم به چشمم آمدند. هضم همه‌ی این تغییرات برایم دشوار است. شاید هم ناتوانم. نمی‌دانم. معده‌ام درد می‌کند. مدام عرق نعنا به دستم. سومین بطری این دو هفته هم دارد تمام می‌شود. دل‌تنگم برای هیو، خانواده، آقاجون، بیمکس. توان مواجهه با مادر را ندارم. توان مواجهه با خودم را هم. جلوی آینه زیاد توقف نمی‌کنم. آهنگ آینه‌ی فرهاد را رد می‌کنم. پایم کامل بهبود نیافته. مشکلاتی دارد. التفات نمی‌کنم. نمی‌توانم بدوم. یکی دوبار البته دویدم اما فشار بسیاری را متحمل شدم. دلم می‌خواد بدوم. چون آن نیمه‌شب‌هایی که با تمام جان زیر تندی باران در زمین چمن می‌دویدم. در راه رفتن هم عاجزم، عاجزم، عاجزم...