00:34، قبلِ بردن هم‌اتاقی به درمانگاه

فراموش کرده بودم اصرارم بر تنها حمل کردن غم‌ها را؛ اساسا آدمی نیست.

20:23، پسِ ساعت‌ها متلاشی شدن و ری‌شنود کردن حرف‌های جراح

پیش از این نمی‌دانستم که با کلمات می‌شود انسان‌ها را به آغوش کشید.

16:42، نشسته و به در نگاه کرده

قم که بودم فکر می‌کردم عمده دوستانم تهرانند، اکنون که تهرانم فکر می‌کنم عمده دوستانم قم‌اند. چقدر بی‌عرضه! تراپیست می‌گفت اکنون به هم‌دلی نیاز دارم؛ باید با دوستانم صحبت کنم. دیشب مهندس می‌گفت با دوستانم بیرون بروم، گفتم دوستان زیادی ندارم.

۱۰:۴۳، پسِ دادن فاکتورها به بیمه

پدر گلایه می‌کند. می‌گوید همه چیزم شلاقی است. نمی‌دانم از چه گلایه می‌کند؛ دست‌پخت خودشم. این طوفان، این ویرانگر، این شلاقی را خودش پرورده.

۱۴:۵۵، پسِ جلسه‌ی اول رادیوسرجری

برای لحظاتی دیگر نخواستم ابراهیم باشم؛ دلم می‌خواست یونس باشم. دل‌زده و بزدلانه به قعر دریاها بگریزم.

۱۰:۳۹، پسِ گرفت ریپورت ام‌آر‌آی از مادرپابلیک‌ها

از طبقه‌ی پایین خیره شده، انگار چهره‌ام پر از نوشته است و او با دقت می‌خواند. ایستگاه که نشسته بودم و گنجشک‌ها را دنبال می‌کردم هم خیره بود. من هم خیره می‌شوم، چند ثانیه، خیره می‌ماند، به تخمم می‌گیرم و می‌خوابم.

۱۲:۱۴

چرا تموم نمی‌شی زهرا؟

۲:۱۳، این‌جای تخته

و خب واقعیت دنیا همین بوده و هست: سرما و تنهایی.

20:50، بعدِ خیس شدن دست چپ از خون و یک‌جا نشستن

امروز هنگام معارفه دکتر سجادی گفت:"در لحظه زندگی کنید." و این لحظات من چنان هراس‌انگیزند که نمی‌دانم باید در لحظه باشم یا نه. نیستم؛ چونان درختان پاییز پارسال که اثری نمانده‌شان. دیروز وقتی روی صندلی‌های سبز آی‌پی‌ام جاخوش کرده بودم سعی داشتم به سیاه‌چاله‌ها و سپیدچاله‌ها و یُسرهایم فکر کنند. باید خودم را با همین چیز‌هایی که از فیلم‌های نولان هم قشنگ‌تر است گرم کنم.

۲۲:۱۷، برگشت از مراجعت دوم به خیابان عرفان

نیازمندی‌ها:

یک کوه که از غم‌هایم بگویم و نگریزد و نریزد.